Zbliża się święto, które wcześniej nazywano „Oczyszczeniem Maryi”. Z badań historycznych wynika, że odłączono je ze zbioru świąt maryjnych, podobnie jak Zwiastowanie NMP. Od reformy liturgicznej (1960/69) nie nazywa się już Purificatio B.M.V. (Oczyszczenie NMP), ale Praesentatio Domini (Przedstawienie Pańskie w Świątyni). Nie chodzi tutaj o zmianę interpretacji, ale raczej o językową korektę. Święto to musi nazywać się „Ofiarowanie Pańskie”, gdyż jego treścią nie jest żydowskie „oczyszczenie” Maryi, bo takiego z pewnością nie potrzebowała. W centrum liturgii tego dnia stoi fragment Ewangelii o ofiarowaniu Jezusa w świątyni (Łk 2, 22-40).

Ludową nazwą tego święta jest „Matki Bożej Gromnicznej” (Lichtmess). Procesja ze świecami jest starsza od tego święta. Chrześcijanie przejęli pogański pochód w Rzymie 2.02. i nadali mu nowy charakter. Związane z nim błogosławieństwo świec jest już znane od X w. i rozpowszechnione. O tym zwyczaju istniejącym już w IV w. na Wschodzie wspomina Egeria w swoim pamiętniku podróży. Egeria nie znała ze swojego domu tego zwyczaju. W Jerozolimie dzień ten zwany był „czterdziestym po Epifanii”. Stamtąd rozpowszechnił się ten dzień świąteczny na cały Wschód i nazywał się Hypapante (spotkanie) lub po łacinie occursus. W Rzymie powoli wprowadzali to święto 2.02. papieże Gelazy (ok. 492) i Sergiusz (ok. 700). Natomiast z Galii (Francji) i z czasów próby naśladowania żydowskiego kultu, czyli z X w. pochodzi zawężona nazwa święta „Oczyszczenie Maryi”.

To święto światła należy do najpiękniejszych i najbardziej lubianych świąt roku liturgicznego. Można je określić jako pochwałę „objęcia Świątyni w posiadanie” i „zaślubin Jerozolimy z Mesjaszem Królem”. Codzienny kantyk w komplecie „Nunc dimittis” (Teraz, o Panie… – Łk 2, 29-32) w Liturgii Godzin staje się tutaj dorocznym świętem hymnu Symeona. Ten dzień rzuca światło poświęconych świec na liturgię całego roku i na życie religijne w naszych domach, które zachęca do osobistej lektury Ewangelii. (opr. tp)