(tłum. z niem. – ks. dr Teodor Puszcz SChr)

    W swoim wykładzie, wygłoszonym 21.06.1993 r. z okazji 125-lecia klasztoru redemptorystów w Bochum (1868-1993) prof. dr Rolf Decot z Mainz przedstawił m.in. skrót historii tegoż klasztoru: a. Od założenia do rozwiązania (1868-1873); b. Od powrotu do drugiego rozwiązania (1899-1941); c. Nowe początki po 1945 roku. Środkowy fragment tej historii (punkt b.) wydaje się dla nas interesujący z jednego powodu – zawiera passus o duszpasterstwie dla Polaków.

    „Gdy ponowne zasiedlenie starych domów w wielu przypadkach nie sprawiało żadnych trudności, to długo ciągnęły się rozmowy na temat powrotu [redemprorystów] do Bochum. Tłem była z pewnością szczególna sytuacja duszpasterska w Zagłębiu Ruhry, a szczególnie w mieście Bochum. W wyniku industrializacji, gdy potrzeba było sił roboczych, przybyło wtedy do Zagłębia Ruhry szczególnie dużo Polaków. Wielu pochodziło z regionów Polski, które po rozbiorze przypadły do Prus. Po założeniu Państwa Niemiec w 1871 r. Rząd Rzeszy upatrywał w polskiej mniejszości niebezpieczne zagrożenie. W zakresie kościelnym nie można było i też nie chciano zabronić używania mowy ojczystej. Aby jednak zapobiec spodziewanej agitacji, podjęto wszystko, by nie dopuścić do prowadzenia duszpasterstwa dla Polaków przez Polaków z Polski (Nationalpolen).

    Liczba Polaków w Zagłębiu Ruhry pod koniec XIX w. mocno wzrosła. Swoje duchowe centrum mieli oni w mieście Bochum. Na początku lat 90-tych opuszczony wtedy kościół redemptorystów był używany do nabożeństw w j. polskim  i jako centrum polskości w Zagłębiu Ruhry.

Duszpasterstwo dla Polaków w klasztorze w Bochum.

    Powstało bardzo szybko połączenie interesów między pruskim rządem a biskupem z Paderborn, aby klasztor w Bochum w przyszłości użyć do duszpasterstwa dla Polaków. Rząd chciał niemieckich zakonników, władających j. polskim i którzy by objęli duszpasterstwo dla Polaków. Biskup Paderborn widział wielką trudność we włączeniu polskich wiernych w miejscowe duszpasterstwo parafialne. (cdn)