W środku miesiąca września obchodzimy co roku święto poświęcone Krzyżowi Chrystusa. Trzy wydarzenia leżą u podłoża tego święta w liturgii Kościoła Wchodu i Zachodu. Po pierwsze 13 września 335 roku w Jerozolimie została uroczyście konsekrowana nowa konstantyńska bazylika wzniesiona nad Grobem Chrystusa. Po drugie 13 września był też rocznicą odnalezienia drzewa Krzyża przez św. Helenę, matkę cesarza Konstantyna – jak podaje Tradycja. Po trzecie następnego dnia (14 września) po raz pierwszy wystawiono i podano ludowi do uczczenia Krzyż w nowej świątyni. Później dołączono jeszcze jedno wydarzenie – ponowne odnalezienie Krzyża przez cesarza Herakliusza w 628 roku i umieszczenie go na swoim miejscu w Jerozolimie.

Sama nazwa tego święta wywodzi się od ukazania „uniesienia – podniesienia” drzewa Krzyża właśnie tego 14 września 335 roku w Jerozolimie. Może warto w tym miejscu zastanowić się nad tym, jak możemy w naszym życiu osobistym, rodzinnym i społecznym stanąć w obronie Krzyża. Warto zadać sobie pytanie, czy w moim mieszkaniu, czy domu ma on swoje honorowe miejsce, czy może jest jakoś ukryty. Może zapobiec zabobonom, które słyszymy lub powtarzamy albo sami pielęgnujemy np. że przechodzenie pod krzyżem wiszącym na środku nad drzwiami przynosi nieszczęście, dlatego należy go powiesić z boku, podobnie darowanie komuś krzyża czy krzyżyka oznacza wprowadzenie w jego życie „pasma nieszczęść”. Kiedyś nasi przodkowie przechodząc obok kościoła czy krzyża żegnali się i zdejmowali czapkę, oddając cześć Chrystusowi ukrzyżowanemu. Właśnie, jak wykonujmy znak krzyża przed naszymi modlitwami lub po modlitwach, czy w kościele? Niech on będzie wykonany bez pośpiechu, powoli i dokładnie. Uczmy dobrze nasze dzieci tego znaku, aby później przez całe życie towarzyszył im w każdej chwili radosnej i smutnej. (tp)