Nie da się dokładnie ustalić, od kiedy nadawanie tytułu doktora Kościoła zostało zastrzeżone dla Papieża, można tylko powiedzieć, że ostateczne wytyczne w tej sprawie zawiera zbiór dekretów dotyczących procedur kanonizacyjnych z 1634 r., które jakby „przy okazji” poruszają też sprawę nadawania wspomnianych tytułów.
W ciągu wieków zdarzały się przypadki zgłaszania różnych postaci do obdarzania ich tym tytułem, ale z różnych powodów tego nie zrobiono. Jednym z takich kandydatów był w 1687 r. św. Jan Kanty (1395-1473), wtedy właśnie kanonizowany – Akademia Krakowska zaproponowała nadanie mu tego tytułu, podkreślając wielkie zasługi swego profesora dla Kościoła, i to nie tylko w Polsce, gdyż był on w swoim czasie jedną z najbardziej znanych i cenionych postaci nauki katolickiej. Ostatecznie jednak Kongregacja Obrzędów, badając sprawę, podważyła prawdziwość niektórych jego prac, co przekreślało możliwość dalszych starań.
Obecnie lista doktorów Kościoła katolickiego obejmuje następujące imiona:
- Wielcy doktorzy (nauczyciele) starożytności:
Kościół Zachodni: Ambroży, Hieronim, Augustyn, Grzegorz Wielki.
Kościół Wschodni: Bazyli Wielki, Grzegorz z Nazjanzu, Jan Złotousty, Atanazy.
- Doktorzy, ogłoszeni od wieku XVI (w nawiasie rok ogłoszenia):
Tomasz z Akwinu (1567), Bonawentura (1588), Anzelm (1720), Izydor z Sewilli (1722), Piotr Chryzolog (1729), Leon Wielki (1754), Piotr Damiani (1829), Bernard (1830), Hilary z Poitiers (1851), Alfons de’ Liguori (1871), Franciszek Salezy (1877), Cyryl Jerozolimski i Cyryl Aleksandryjski (obaj w 1882), Jan Damasceński (1890), Beda Wielebny (1899), Efrem Syryjczyk (1920), Piotr Kanizjusz (1925), Jan od Krzyża (1926), Robert Bellarmin i Albert Wielki (obaj w 1931), Antoni Padewski (1946), Wawrzyniec z Brindisi (1959), Teresa z Avili i Katarzyna Sieneńska (obie w 1970), Teresa od Dzieciątka Jezus (1997). (opr. tp)