Pierwotne znaczenie słowa kantor (łac. cantor od cantare – śpiewać) oznacza: śpiewak (Tomasz z Akwinu, Pius XII). To prowadzący śpiewy w synagodze lub w kościele (w IV wieku obok psałterzysty lub psalmisty). Praktyk w śpiewie aż do teoretyka (musicus). W średniowieczu to zaczynający śpiewy i solista (hebdomadarius, także kobieta – cantatrix). Na Wschodzie to duchowny, na Zachodzie raczej rzadziej. Od VII wieku to dyrygent chóru, przede wszystkim w klasztorach najwyższy autorytet liturgiczny, także bibliotekarz (armarius) z wielkimi liturgicznymi i organizatorkimi kompetencjami, często paecentor (episcopus chori wyposażony w laskę kantora), a jego zastępca nazywał się succentor. W środowisku miejskim nazywano tak mistrzów szkół i nauczycieli. To także określenie dla dignitarza w kapitule katedralnej. To również nazwa zawodu dla ewangelickiego muzyka kościelnego.

Od strony muzycznej kantor to podstawowa posługa w odnowionej liturgii Kościoła. Ta posługa należy do Mszy Świętej (Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego 102- 104). Do zadań kantora należy: śpiew psalmu responsoryjnego lub pieśni biblijnej między czytaniami; do zadań zespołu śpiewaków lub chóru wykonywanie przeznaczonych dla niego części liturgii, a do kantora lub dyrygenta chóru należy podtrzymywanie śpiewu całego ludu i kierowanie nim. (tp)