Święta Teresa z Ávili, właściwie Teresa Sánchez de Cepeda y Ahumada
urodziła się 28 marca 1515 roku w Gotarrendura w prowincji Ávila w
Hiszpanii, a zmarła 15 października 1582 roku w Alba de Tormes. Była
hiszpańską mistyczką, karmelitanką, pisarką, kontemplatyczką i
teologiem życia kontemplacyjnego. Była również reformatorką zakonu
karmelitów i wraz ze świętym Janem od Krzyża jest uważana za
założycielkę karmelitów bosych. Założyła 32 klsztory.
W 1530, kiedy miała 14 lat, umarła jej matka i z bólu po jej utracie
rozwinęła w sobie oddanie się dla Dziewicy Maryi jako matki duchowej.
W tym samym roku ojciec oddał ją pod opiekę augustianek w Ávili.
Przebywając tam Teresa podjęła decyzję, by oddać swe życie Bogu i
wstąpić do zakonu. Cztery lata później, potajemnie wstąpiła do zakonu
karmelitanek w Ávili. Będąc w tym klasztorze Teresa bardzo ciężko
chorowała. Na początku tego czasu kłopotów ze zdrowiem, doświadczyła
okresu ekstaz religijnych dzięki lekturze książki Trzeci duchowy alfabet
autorstwa Francisco de Osuna. Teresa twierdziła, że podczas okresu
swych chorób wzrosła z najniższego poziomu rozwoju duchowego
„wspomnień”, do drugiego „kontemplacji w ciszy” lub nawet do
najwyższego „oddania się ekstazie”, który oznacza doskonałe
zjednoczenie z Bogiem. Powiedziała, że w ostatnim etapie ciężkich
chorób często otrzymywała obfity „dar błogosławionych łez”.
Jej książki, w tym autobiografia Księga Życia i jej przełomowe dzieło
Twierdza wewnętrzna, są ważną częścią literatury hiszpańskiego
Renesansu jak również mistycyzmu chrześcijańskiego i chrześcijańskiej
medytacji, którą opisuje w swym ważnym dziele Droga Doskonałości.
W roku 1622, 40 lat po śmierci, została kanonizowana przez papieża
Grzegorza XV. Natomiast 27 września 1970 roku papież Paweł VI ogłosił
ją doktorem Kościoła i nadał jej tytuł „doktora mistycznego”.
Wspomnienie liturgiczne św. Teresy, zwanej też Wielką, obchodzone jest
w dniu 15 października. (opr. tp)