Chrześcijanie w Europie bardzo pragnęli odtwarzać miejsca święte, do których dostęp dla przeciętnego wyznawcy był utrudniony ze względów finansowych. W ten sposób najpierw zaczynają powstawać kompleksy imitujące Grób Pański z otoczeniem. Dodatkowo wierni pragnęli uzyskiwać takie odpusty, jakie były dotąd związane z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Jednym z najstarszych jest zespół Santo Stefano w Bolonii, zwany inaczej Sette Chiese lub Santa Gerusalemme, który imituje Grób Pański, Górę Oliwną oraz Dolinę Jozafata. Powstał on według tradycji na zlecenie św. Petroniusza biskupa miasta w V wieku, aby na miejscu kultu bóstw pogańskich zbudować budynek przypominający Grób Pański. Tam, w kompleksie Santo Stefano, w różnych kościołach i kaplicach rozlokowano elementy Świętego Miasta i przyporządkowano im wydarzenia męki Zbawiciela. Podobnie w 1490 roku powstaje rozlokowana w różnych kaplicach kalwaria w Johanniskirche w Norymberdze. Te kalwarie były zespołem budynków wewnątrz kościoła i klasztoru w mieście. Później jednak zaczęto stawiać kalwarie na terenach wiejskich, położonych na wzgórzach, co pozwoliło na rozbudowywanie wydarzeń męki Pańskiej. Tak powstała między innymi kalwaria Alwarusa koło Kordoby w Hiszpanii w XV wieku, a potem także słynne kalwarie na północy Włoch: Sacro Monte w Domodossola w 1657 oraz Sacro Monte  w Belmonte w 1712 roku.

   W 1686 roku papież Innocenty XI spełnia prośbę złożoną przez zakon franciszkanów i pozwala, aby w ich kościołach umieszczać 14 stacji drogi krzyżowej. W 1857 roku takie pozwolenie zostaje udzielone biskupom Anglii, a w 1862 roku wszystkim biskupom na świecie. Odtąd każdy biskup może pozwolić na terenie kościołów swojej diecezji umieszczać 14 stacji drogi krzyżowej.

   W Polsce pierwszym autorem cyklu obrazów drogi krzyżowej był bernardyn Franciszek Lekszycki zmarły w 1686 roku. Jego obrazy zainstalowano między innymi w Kalwarii Zebrzydowskiej, Krakowie, Wilnie, Lwowie i Leżajsku (…) (ks. M. Przybylak, Nabożeństwo drogi krzyżowej w: Msza Święta 3/2019, 11-13)